آهنرباها

به نظرم آدما نسبت به هم مثل قطبای آهنربا برخورد می کنن.

 

1 - اگه دو تا قطب مخالف همدیگه رو ببینن، تا یکم به هم نزدیک شن، همدیگه رو جذب می کنن..

 

2 - اگه دو تا قطب موافق همدیگه رو ببینن، هر چقدر یکیشون تلاش کنه که به اون یکی نزدیک بشه، اون یکی خودشو می کشه عقب و عقب تر...

 

3 - تو این قضیه هستن کسایی که هیچ قطبی ندارن و هر کاری کنی نمی تونی اونو به خودت جذب کنی...

 

4 - یا بعضا هستن آدمایی که دو قطبی عمل می کنن.. معلوم نیست تکلیفشون با خودشون چیه...

گاهی اوقات دوست داشتم که در مورد گزینه دو ، قطبم و عوض کنم ، شاید بهتر بشه.. اما نمیشه. انگار طرفت می فهمه، اونم قطب عوض می کنه..

 

شاید نتونستم خوب قطب عوض کنم.. ولی این قضیه واقعا برام عجیبه که چرا آدما نسبت به بقیه بدون هیچ پیش فرضی، احساسات از پیش تعیین شده دارن و به اون پایبند می مونن..

تنهایی درون

هیچ چیز سخت تر از آن نیست تا با خودت بجنگی تا درونت را فراموش کنی...

پنهان شدن میان درختان بی شاخ و برگ جنگلی سیاه و افسون شده برای فرار ازوجودت راه خوبی می مانست...

 

آه که دیدن چهره ی پریشان و پژمرده آینده ات از میان درختان لخت و ضعیف باورهایت ، تو را باز نمی داشت...

 

در جنگل آلوده ات ماندی تا با کفتارها دم خور شدی...

 

جنگلت را کردی پر از باتلاق زشت و پلشتی که تعفنش کورت کرده بود...

 

هر چه می توانستی از باتلاقت می خوردی، از شکستن دلی تا کشتن امید انسانی...

 

ای کاش صدایی روشن روحت را سو می داد...ای کاش

.

.

.

دیگر دیر شده است ، عمق باتلاق از سر زانوانت گذشته ، پیشت زندگی معنایش را از کف می دهد. در چشمت عشق رنگ باخته، روحت را چرک گرفته ، به زودی تسلیم می شوی.

 

آنگاه تنهایی عجیبی را درک خواهی کرد که کسی آن را نمی فهمد.

هر روز آغازی است برای تکرار روز قبل...  چاره ای جز پذیرش سرنوشتی شوم که خود ساختی ، نداری.

ثانیه ها فقط می گذرند

که بگذرند، گذشتن آنها تکرار حرفی است که قلبت تنهاست و تنهای تنها می تپد...

 

هیچ گاه درونت را فراموش نکن.