درد

جمله ای در رابطه با درد.  متناقض و درست

---

درد اینجاست..

 

که درد را نمی شود

 

به هیچ کس حالی کرد...

 

---

محمود دولت آبادی

رقصی چنین میان میدانم آرزوست - قسمت سوم

ای دل و دلدار و دل آرای من

ای به رخت چشم تماشای من

 

نیست میان من و رویت حجاب

تافت به صحرای من آفتاب

 

خوش به تماشای جمال آمدم

غرقه دریای وصال آمدم

 

تشنه لبم تشنه دریای تو

لایم و آیینه الای تو

 

تشنه به معراج شهود آمدم

بر لب دریای وجود آمدم

 

تشنه لبم گرچه به وصل تو یار

بحر وجودم که ندارد کنار

 

چون تو تن آغشته به خون خواهیم

حکم تو را از دل و جان راضیم

 

راه تو پویند یتیمان من

کوی تو جوید سر و سامان من

 

چون نی ام از خود ز توام سر به سر

سر برود بر سر نی در به در

----

مرحوم الهی قمشه ای

رقصی چنین میان میدانم آرزوست - قسمت دوم

عشق تو شد عقل من و هوش من

گشته همه خلق فراموش من

 

مهر تو ای شاهد زیبای جان

آمده در پیکر من جای جان

 

وادی سینای تو شدسینه ام

پرتو عکس تو شد آیینه ام

 

ای سر من در هوس روی تو

بر سر نی ره سپر کوی تو

 

دید رخت دیده دل بی حجاب

لاجرم آمد به رهت پرشتاب

 

عشق تو گنجی است به ویرانه ام

غیر تو کس نیست به کاشانه ام

 

می زنم ار ناله هل من مغیث

من چو نی ام وز لب توست این حدیث

 

نیست کنون در رگ و شریان من

خون مگر آوای توای جان من

 

سر غم عشق تو شد رهبرم

گو برود در ره وصلت سرم

---

مرحوم الهی قمشه ای

 

رقصی چنین میان میدانم آرزوست - قسمت اول

از بر زین، چون شهِ عشق آفرین

کرد زمین مدخلِ عشقِ برین،

 

با تنِ صد چاک و دلِ سوزناک

ناله همی کرد به یزدانِ پاک

 

گفت الها! ملکا! داورا!

پاداشاها! ذوالکرما! یاورا!

 

در رهت ای شاهد زیبای من،

شمع صفت سوخت سراپای من..

 

عشق شده جان و تنم فی هواک

نیست شده در نظرم ما سواک

 

جز تو جهان را عدم انگاشتم

غیر تو چشم از  همه برداشتم

 

کرد ز دل عشق خط غیر پاک

ساخت غمت جامه تن چاک چاک

 

رفت سرم بر سر پیمان تو

محو توام واله و حیران تو

 

گر اَرَنی، گوی، به طور آمدم

خواستی ام تا به حضور آمدم

 

بالله اگر تشنه ام، آبم تویی

بحر من و موج و حبابم تویی

---

مرحوم الهی قمشه ای

دوستی

این شعر واقعا زیباست. 

از نظر فکری بسیار قابل قبول و از نظر ادبی مثل بقیه ی شعراش، روان، آهنگین و دوست داشتنی.

 

-----

دل من دیر زمانی است که می پندارد :

 

« دوستی » نیز گلی است ؛

 

مثل نیلوفر و ناز ،

 

ساقه ترد ظریفی دارد .

 

بی گمان سنگدل است آنکه روا می دارد

 

جان این ساقه نازک را

 

                       - دانسته-

 

                          بیازارد !

 

 

 

در زمینی که ضمیر من و توست ،

 

از نخستین دیدار ،

 

هر سخن ، هر رفتار ،

 

دانه هایی است که می افشانیم .

 

برگ و باری است که می رویانیم

 

آب و خورشید و نسیمش « مهر » است

 

 

 

گر بدانگونه که بایست به بار آید ،

 

زندگی را به دل‌انگیزترین چهره بیاراید .

 

آنچنان با تو در آمیزد این روح لطیف ،

 

که تمنای وجودت همه او باشد و بس .

 

بی‌نیازت سازد ، از همه چیز و همه کس .

 

 

 

زندگی ، گرمی دل های به هم پیوسته ست

 

تا در آن دوست نباشد همه درها بسته ست .

 

 

 

در ضمیرت اگر این گل ندمیده است هنوز ،

 

عطر جان‌پرور عشق

 

گر به صحرای نهادت نوزیده است هنوز

 

دانه ها را باید از نو کاشت .

 

آب و خورشید و نسیمش را از مایه جان

 

خرج می باید کرد .

 

رنج می باید برد .

 

دوست می باید داشت !

 

 

 

با نگاهی که در آن شوق برآرد فریاد

 

با سلامی که در آن نور ببارد لبخند

 

دست یکدیگر را

 

بفشاریم به مهر

 

جام دل هامان را

 

                مالامال از یاری ، غمخواری

 

بسپاریم به هم

 

 

 

بسراییم به آواز بلند :

 

- شادی روی تو  !

 

                      ای دیده به دیدار تو شاد

 

باغ جانت همه وقت از اثر صحبت دوست

 

تازه ،

 

        عطر افشان

 

                   گلباران باد .

 

----

فریدون مشیری

شهر باران

کلیپ زیبای آهنگ شهر باران

فقط باید دید..

 

هر دفعه دیدمش منقلب شدم..