تنهایی درون
هیچ چیز سخت تر از آن نیست تا با خودت بجنگی تا درونت را فراموش کنی...
پنهان شدن میان درختان بی شاخ و برگ جنگلی سیاه و افسون شده برای فرار ازوجودت راه خوبی می مانست...
آه که دیدن چهره ی پریشان و پژمرده آینده ات از میان درختان لخت و ضعیف باورهایت ، تو را باز نمی داشت...
در جنگل آلوده ات ماندی تا با کفتارها دم خور شدی...
جنگلت را کردی پر از باتلاق زشت و پلشتی که تعفنش کورت کرده بود...
هر چه می توانستی از باتلاقت می خوردی، از شکستن دلی تا کشتن امید انسانی...
ای کاش صدایی روشن روحت را سو می داد...ای کاش
.
.
.
دیگر دیر شده است ، عمق باتلاق از سر زانوانت گذشته ، پیشت زندگی معنایش را از کف می دهد. در چشمت عشق رنگ باخته، روحت را چرک گرفته ، به زودی تسلیم می شوی.
آنگاه تنهایی عجیبی را درک خواهی کرد که کسی آن را نمی فهمد.
هر روز آغازی است برای تکرار روز قبل... چاره ای جز پذیرش سرنوشتی شوم که خود ساختی ، نداری.
ثانیه ها فقط می گذرند
که بگذرند، گذشتن آنها تکرار حرفی است که قلبت تنهاست و تنهای تنها می تپد...
هیچ گاه درونت را فراموش نکن.
