تنها

شامگاه،

به سوی آشیانه،

نبود مرا همراه،  

نبود کسی جز باد...

جز سوز.

جز نگاه های سرد بی تعبیر...

جز خلوتِ بی حدِ خیابانِ سرِ شب..

جز گداهای شعور، در پهنه ی شهر،

جز صدای شهوتِ سگ،

جز فکرِ فرار از سر ترس،

جز چشم امید به سویِ دیگرِ آب،

من بودم و باد..

صدای خش خش برگ..

نبود گوش رفیق..

نبود یک سنگ صبور،

نبود جز برگ درخت،

جز فضای غم آلوده ی پاییز،

نبود جز حصار گُه زده ی فکر،

نبود

جز فحش.

جز اخم،

جز زوزه های تلخ بی معنی...

من بودم و باد..

در حومه شهر..

نبود دوست صمیمی.

نبود عشق قدیمی،

نبود مجموعه ای شعر،

نبود شور و احساس،

نبود عطر نرگس،

بوی مریم،

ذوقِ یاس...

نبود جز عصرِ خاموش،

نبود جز پچ پجِ افکار،

جز گردش و تکرار،

نبود جز دردِ بی درمانِ بیمار،

جز دود بی همتای سیگار،

من بودم و باد..

خسته و تنها...